Zagadka pochodzenia rdzennych Amerykanów coraz bliżej wyjaśnienia

Pochodzenie ludów Indian Ameryki Północnej i Południowej jest trudne do ustalenia gdyż ich tradycja była przekazywana głównie ustnie. Co więcej, kultura ta zanika, a populacja staje się coraz mniejsza. Ostatnie znalezisko młodej dziewczyny, żyjącej prawdopodobnie 12 000 lat temu zapewnia jednak dodatkowy wgląd w to jak obie Ameryki zostały zaludnione.  

Czaszka wydobyta z pieczary, aut. Paul Nicklen, National Geographic CC BY-SA 3.0

Nurkowie przypadkowo odnaleźli kości w zatopionej wapiennej komorze na półwyspie Jukatan. W chwili zgonu, dziewczyna miała 15 lub 16 lat, a powodem jej śmierci według spekulacji naukowców mógł być upadek z wysokości i uderzenie o twardy przedmiot, w skutek czego jej miednica została złamana. Naia, bo tak też nazwano odnaleziony szkielet, zmarła od razu. Obszar, w którym znaleziono jej szczątki było bardzo suchy, więc tamtejsza ludność szukała dostępu do wody. W niefortunnej grocie panowała ciemność przez co dziewczyna prawdopodobnie upadła podczas poszukiwań.

Badacze poinformowali, że DNA dziewczyny potwierdza teorię, w której pierwsi Amerykanie i nowożytni Indianie Ameryki dzielą wspólnego przodka. Według hipotezy, ludy Syberii osiedliły się na moście lądowym zwanym Beringią, który łączył Azję z Ameryką około 20 000 lat temu zanim podniósł się poziom morza. Następnie szczepy te poruszały się w kierunku południowym w celu osiedlenia kontynentu amerykańskiego.

Genetyka Indian Amerykańskich żyjących współcześnie wydaje się być powiązana z tą historią, jednakże ich rysy twarzy różnią się od szkieletów, które są teraz odkopywane. Ci starożytni ludzie posiadali węższe i dłuższe czaszki. Różnice nasuwają na myśl kolejne teorie, które mówią o wielokrotnych imigracjach z Syberii lub nawet z Europy.

Odnalezienie szczątek Nai (z greckiego - ‘Nimfa wodna’) nie jest spójne z tym tokiem myślenia, ponieważ mimo tego, iż miała ona smukłe rysy podobnie jak pierwsi Amerykanie, jej DNA ma również wspólne cechy z współczesnymi rdzennymi mieszkańcami Ameryki. Analiza laboratoryjna zębów oraz kości przypisuje szkielet do linii genetycznej znanej jako haplogrupa D1. Te same cechy zostały odnalezione w nieznacznej grupie rdzennych Amerykanów.

Według głównego autora teorii, doktora Chattersa, uważa się, że wspomniana linia genetyczna została wykształcona na moście Beringa, czyli obszarze znajdującym się obecnie pod Morzem Beringa, po tym jak jego mieszkańcy podczas zlodowacenia stali się genetycznie odizolowani od reszty Azji. Tym samym odnalezienie Nai, jednej z najwcześniejszych mieszkańców Ameryki odnalezionych i zidentyfikowanych do tej pory, sugeruje, że Paleoamerykanie nie migrowali z części świata innej niż ta rdzennych mieszkańców Ameryki. Bardziej prawdopodobne jest to, że zarówno Paleoamerykanie, jak i rdzenni Amerykanie wywodzą się z obszaru Beringii. Różnice pomiędzy nimi prawdopodobnie wynikły z ewolucji, która nastąpiła po tym jak beringijska pula genetyczna odseparowała się od reszty świata.

Badania DNA Nai są porównywane do testów prowadzonych na materiale genetycznym noworodka żyjącego na obszarze obecnej Montany mniej więcej w tym samym czasie co Naia. Różnice są jednak znaczne, gdyż u niego zbadano główny materiał DNA w jądrze komórki, podczas gdy u Nai zbadane zostały mitochondria, które znajdują się poza obszarem jądra komórki i które mają w sobie zawarte mniej informacji. Jak oznajmił Dr Shane Doyle z Uniwersytetu Stanowego Montana, odszyfrowanie informacji, która jest noszona w DNA komórkowym jest bardzo złożonym procesem. Jednakże, dopóki nie zostanie to zrobione nie dowiemy się skąd rdzenni mieszańcy Ameryki pochodzą. Dr Chatters potwierdził, że rozszyfrowanie genomu Nai jest ich przyszłym priorytetem.

Źródło: Sunken body clue to American origins