Historyczna wizja młodszego rodzeństwa, które zawojowało świat

Nieco ponad miesiąc temu, 2 maja 2015 r., w Wielkiej Brytanii nastał ten długo wyczekiwany przez wszystkich Brytyjczyków dzień. Mianowicie, Catherine, księżna Cambridge (dobrze znana jako Kate Middleton) i jej małżonek, książę William, powitali na świecie swoje drugie dziecko. Media, prócz nieustannego relacjonowania wydarzeń mających miejsce w Londynie, nie omieszkały również prorokować nikłych szans dziewczynki na zostanie, kolejną w historii Zjednoczonego Królestwa, królową. Mała Charlotte plasuje się bowiem dopiero na czwartym miejscu w sukcesji do tronu, tuż za swoim dziadkiem, ojcem i starszym bratem.

Problem dziedziczności znany jest od wieków. Powszechnie przyjęto, że to najstarsze dziecko władców przejmuje wszystkie dobra, własności i ponad wszystko tron oraz związane z nim przywileje. Z kolei, młodsze potomstwo skazane jest na życie w cieniu własnego brata czy siostry oraz przygotowywane do innych zajęć np. służby wojskowej. Przeważnie, w większości przypadków, największą ich szansę na objęcie tronu stanowiła śmierć lub abdykacja pierworodnego potomka. W historii, pojawiły się jednak i takie osobowości, których losy całkowicie zaprzeczyły wszechobecnym przyzwyczajeniom i dowiodły że nie tylko pierwszemu księciu czy księżniczce pisany jest sukces i wielkość.

Elżbieta I, druga córka Henryka VIII

Oto niektórzy z przedstawicieli tego jakże zaszczytnego grona:

• Henryk VIII władca Anglii w latach 1509-1547, zasiadł na tronie tuż po śmierci swojego brata Artura, zmarłego w 1502 roku. Władca ten zapamiętany jest przede wszystkim dzięki swoim licznym romansom i małżeństwom. Uznawany jest za prekursora idei rozwodów, jawnego wielożeństwa oraz buntu przeciwko głowie Kościoła katolickiego - papieżowi a także za założyciela Kościoła anglikańskiego. Z całą pewnością, stwierdzić można, że w tym przypadku pierworodny syn Henryka VII i Elżbiety York, Artur, stanowi tylko tło, jeden z wielu epizodów życiorysu Henryka.
• Królowa Elżbieta I zaliczana do grona najdłużej rządzących monarchów Anglii (sprawowała władzę przez 45 lat), drugorodna córka Henryka VIII z jego związku z Anną Boleyn. Na swej drodze do tronu napotkała wiele przeciwności, które dotyczyły jej płci i kwestionowanych praw do tronu (urodziła się na około 8 miesięcy od zawarcia małżeństwa przez jej rodziców). Pomimo trudnych początków to ona, a nie jej starsza siostra Maria zapisała się na kartach historii jako wybitna władczyni. To Elżbieta I sprzeciwiła się i zapobiegła przywróceniu katolicyzmu w Anglii, pokonała Hiszpańską Armadę na morzu, wspierała pierwsze kolonialne wyprawy a tym samym przyczyniła się do rozwoju i ekspansji państwa.
• Ryszard I Lwie Serce drugi syn Eleonory Akwitańskiej i Henryka II Plantageneta, koronowany w 1189 roku po śmierci ojca i zaciekłych bojach z rodzeństwem. Swój przydomek zawdzięcza ogromnej odwadze w walce. Zasłynął jako jeden z dowódców trzeciej wyprawy krzyżowej. Uznaje się go jednak za lepszego wojownika niż przywódcę, gdyż po śmierci w 1199, pozostawił on swój kraj do bardzo słabej kondycji ekonomicznej.

Ryszard Lwie Serce, drugi syn Henryka II

• Jerzy V król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii w latach 1910-1936, koronowany po śmierci swojego starszego brata - Alberta Wiktora - z powodu zapalenia płuc. Niepozorna postać zafascynowana kolekcjonowaniem pieczątek. Przychylność i szacunek poddanych zdobył dzięki swoim poczynaniom podczas II wojny światowej.
• Filip II Macedoński król Macedonii, trzeci w sukcesji do tronu. Po śmierci swojego ojca Ametysa III, dwójka jego starszych braci, Aleksander II i Perdikkas III, stoczyli batalie z wieloma wrogami, zakończone niepowodzeniami. Filip został uwięziony w Tebach, w Grecji i właśnie tam rozwinął swój talent wojskowy i strategiczny (w latach 368-365 p.n.e.). Po uwolnieniu, bezzwłocznie udał się z pomocą do swojego brata Perdikkasa, który stracił życie na polu walki. Filip, jako 21-letni młodzieniec, postawiony został przed ogromnym wyzwaniem jako nowy władca Macedonii, a dokładniej, zapanowanie nad chaosem, nieładem panującym w jego kraju. Filip przywrócił Macedonii dawne lata świetności.
• Bolesław IV Kędzierzawy trzeci syn Bolesława Krzywoustego i Salomei z Bergu, polski tron objął po swoim przyrodnim bracie Władysławie II Wygnańcu, który zawdzięcza swój przydomek temu, że został wygnany z Polski. Kędzierzawy prowadził dynamiczną politykę zagraniczną: powstrzymał on na linii Odry najazd Konrada III, który interweniował w imieniu Władysława II, dążąc do przywrócenia seniora na tron, zawarł sojusz z Albrechtem Niedźwiedziem w roku 1147, a w roku 1166 podjął się zadania podboju i chrystianizacji Prus.
• Filip V Długi: król Francji i Nawarry, drugi syn króla Filipa IV Pięknego i Joanny I, królowej Nawarry. Koronowany został w 1317 po śmierci Jana I Pogrobowca. Zapobiegł buntowi feudałów w Artois.

Być może w przyszłości także mała księżniczka Cambridge (Charlotte Elisabeth Victoria), ku zdziwieniu wszystkich, pójdzie w ślady pamiętnych „drugich dzieci” i zasłynie jako potężna i wyjątkowa, choć niepierworodna monarchini Anglii?