Organizacja państwa perskiego |
Podstawą organizacji przestrzennej imperium były ogromne prowincje zwane satrapiami. Wprowadzili je w miarę kolejnych podbojów już Cyrus i Kambyzes.
Dariusz I w ramach umacniania swojej władzy po zakończeniu procesu budowy terytorialnej imperium dokonał w latach 520-518 p.n.e. ostatecznej jego organizacji, między innymi przez określenie liczby granic oraz roli administracyjnej poszczególnych satrapii (23- satrapie).
Wyjątkową pozycję w państwie miała Cylicja. Za pomoc okazaną Cyrusowi podczas walk z Lidią otrzymała dosyć szeroką autonomię. Cylicją rządziła rodzima dynastia, a część nałożonej na ten kraj daniny przeznaczano na jego własne potrzeby.
Samo nakładanie danin było wielką zasługą Dariusza I. Satrapowie cieszyli się dużą swobodą w działaniach wewnętrznych. Jeśli tylko byli lojalni, terminowo dostarczali daniny oraz przestrzegali prawa królewskiego, mogli panować na swoim terytorium jak udzielni książęta. Sprawowali zarząd, wymierzali sprawiedliwość i dowodzili podległymi sobie jednostkami wojskowymi ( z wyjątkiem czasów panowania samego Dariusza I ). Ogromne bogactwa czerpane z podbitej ludności pozwalały satrapom tworzyć własną armię, dotyczyło to szczególnie satrapii nadgranicznych. Mogli oni nawet prowadzić własną politykę zagraniczną. System taki był państwu potrzebny ze względu na rozmiary imperium. Jednak prawidłowość jego funkcjonowania uzależniona była od autorytetu władcy.
Władze centralną stanowił król i jego najbliższe otoczenie. Istotnym elementem spajającym rozległe królestwo i stanowiący niejako instrument władzy centralnej był system poczty i dróg królewskich. Te ostatnie miały ogromne znaczenie administracyjne, strategiczno-militarne i ekonomiczne. Najważniejsza z nich wiodła z jednej ze stolic Suzy przez asyryjską Arbelę, dalej wzdłuż wschodniego brzegu Tygrysu, przez centralną Anatolię do lidyjskiego Sardes.
Król i administracja centralna zazwyczaj rezydowali w stolicy. Cyrus odziedziczył po państwie medyjskim rezydencję królewską w Ekbatanie. Jednak po zdobyciu Babilonu tam często rezydował. Najważniejszą rolę polityczną odgrywała dawna elamicka, a obecnie perska Suza. Centrum dynastycznym był Persopolis, wzniesiony przez Dariusza I.
Bibliografia:
- J. Wolski, Iran, siedziba imperiów w starożytności, T.1 Achemenidzi, Wrocław 1986-1988.
- J. Wolski, Historia powszechna. Starożytność, Warszawa 2000.
Te artykuły również mogą Cię zainteresować:
Znajdujące się w portalu artykuły nie zawsze prezentują opinie zgodne ze stanowiskiem całej redakcji. Zachęcamy do dyskusji nad treścią przeczytanych artykułów, by to zrobić wystarczy podać swój nick i wysłać komentarz. O naszych artykułach możesz także porozmawiać na naszym forum. Możesz także napisać własny artykuł i wysłać go na adres naszej redakcji.
