Rząd III Rzeszy nie skończył się na śmierci Hitlera

Po samobójczej śmierci Adolfa Hitlera i podpisaniu kapitulacji przez niemieckie siły zbrojne, nie nastąpiła natychmiastowa likwidacja ciągłości politycznej hitlerowskich Niemiec. Według testamentu wodza jego następcą miał zostać admirał Karl Dönitz. Zorganizował on nowy rząd z ludzi różnej proweniencji.

Nowy rząd III Rzeszy za siedzibę obrał miasto Flensburg (dziś land Szlezwik - Holsztyn). Dönitz postanowił zbudować nowe władze na ludziach nie związanych z NSDAP. Jak pokazał czas wiele „nowego” okazało się dobrze znanym, nazistowskim politykierstwem.

Rządem kierował Lutz Schwerin von Krosigk (pełnił także rolę ministra spraw zagranicznych oraz finansów), szefem MSW został Wilhelm Stuckart (NSDAP), ministrem sprawiedliwości Otto Thierack (NSDAP), ministrem wojny Karl Dönitz, ministrem gospodarki Albert Speer (NSDAP), ministrem rolnictwa Herbert Backe (NSDAP), ministrem pracy Franz Seldte (NSDAP), resortem transportu kierował Julius Dorpmüller (NSDAP) (również minister poczty). Z nowej ekipy tylko von Schwerin i sam Dönitz nie byli związani z partią nazistowską.

Jednym z najbardziej skompromitowanych ludzi z nowego rządu III Rzeszy był Wilhelm Stuckart. Za życia Hitlera pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Odpowiadał za powstanie i wprowadzenie złowieszczych „ustaw norymberskich” (1935), które wykluczyły Żydów ze wszystkich sfer życia w Niemczech. Jego największą zbrodnią był aktywny udział i zgoda na wszystkie eksterminacyjne postulaty wysunięte przez Reinhardta Heydricha na konferencji w Wannsee (1942). Na owym spotkaniu pod Berlinem ustalono program fizycznego wyniszczenia ludności żydowskiej na terenie Europy.

Otto Thierack w rządzie Adolfa Hitlera pełnił funkcję ministra sprawiedliwości III Rzeszy (1942 - 1945). Thierack uczynił z prawa niemieckiego narzędzie do legalizacji wszystkich zbrodni popełnianych przez hitlerowców. Dzięki niemu zgodnie z prawem odebrano „ludom wschodu” równość i większość swobód czyniąc z nich niewolników. Jego polityka prawna miała umożliwić sprawną kolonizację wschodu oraz usunięcie słowiańskiej i rusińskiej ludności.

Rząd Karl Dönitza nie został uznany przez aliantów, a szczególnie przez Amerykanów. Churchill początkowo udzielał mu cichego poparcia nie chcąc osłabienia Niemiec (przewidywał rychły „rozwód” z ZSRR). Ostatecznie 23 maja cała ekipa z Flensburga została aresztowana zaś 5 czerwca 1945 roku władza w Niemczech przeszła w ręce Sojuszniczej Rady Kontroli Niemiec.

Jedna z zachowanych kart protokołu z Wannsee. Drugie od góry nazwisko Stuckarta.