15 najważniejszych bitew morskich w historii, które miały największy wpływ na dzieje świata

W historii wojen stoczono setki bitew morskich, które miały mniejszy lub większy wpływ na dzieje świata. Jednakże rezultat kilku z nich miał kluczowe znaczenie na historię ludzkości. Gdyby ich wynik był inny, historia świata potoczyłaby się zupełnie inaczej.

Bitwa morska w delcie Nilu

Ludy morskie na swoich statkach podczas bitwy z Egipcjanami. Relief ze świątyni grobowej Ramzesa III w Medinet Habu

Data: 1178 p.n.e.
Strony konfliktu: Egipt | Ludy Morza
Dowódcy: Ramzes III | nieznany
Wynik: zwycięstwo Egipcjan

Wpływ na dzieje świata: uratowanie cywilizacji egipskiej przed zniszczeniem

Ludy Morza (zwane przez Egipcjan „obcokrajowcami zza morza”) to grupa plemion bliżej nieznanego pochodzenia, które w XII wieku p.n.e. zagroziły istnieniu państwa egipskiego. Ludy Morza doprowadziły wcześniej do upadku kultury mykeńskiej oraz państwa Hetytów. W 1178 roku p.n.e. dokonały najazdu na Egipt. Wówczas jego władcą był Ramzes III. Faraon przygotował zasadzkę na wojownicze plemiona, zwabiając ludy morskie i ich statki do ujścia Nilu. Tam wybrzeże obstawił łucznikami, którzy zaczęli ostrzeliwać wroga. Ludy Morza salwowały się ucieczką, płynąc na czekające na nie statki Ramzesa III. W ten sposób Egipcjanie z dwóch stron atakowali najeźdźców, doprowadzając do ich kompletnego rozbicia. Zwycięstwo uratowało Egipt, który nie podzielił losów Hetytów. Kres starożytnego państwa egipskiego nastąpił dopiero w I wieku, gdy zostało przyłączone do Cesarstwa Rzymskiego

Bitwa pod Salaminą

Bitwa pod Salaminą

Data: 28 września 480 r. p.n.e.
Strony konfliktu: Persowie (Achemenidzi) | Grecja
Dowódcy: Kserkses I | Eurybiades (Sparta), Temistokles (Ateny), Adeimantos (Korynt), Arystydes (Ateny)
Wynik: zwycięstwo Greków

Wpływ na dzieje świata: odparcie najazdu Persów uratowało dalszy rozwój greckiej kultury

Salamina to niewielka wyspa znajdująca się na Morzu Egejskim, jest położona niedaleko Aten. U jej wybrzeży doszło do starcia pomiędzy flotą Persów, a flotą sojuszu państw-miast greckich. Persowie zamknęli Greków w cieśninie pod Salaminą. Rankiem 28 września 480 roku p.n.e. Persowie ruszyli do ataku, ale kontrnatarcie lewego skrzydła Greków pozwoliło im zyskać przewagę. Ta zwiększyła się, gdy w trakcie walk zerwał się silny wiatr, powodujący przechylanie się perskich galer. Greckie okręty były mniejsze, a przez to zwrotniejsze, co pomagało w manewrowaniu podczas wietrznych warunków pogodowych. Dodatkowo Grecy świetnie znali wody, na których toczyła się bitwa. Te wszystkie czynniki spowodowały, że odnieśli zwycięstwo, zatapiając lub zdobywając około 200 perskich okrętów. Tym samym Persom nie udało się pokonać Greków. Gdyby los bitwy był odmienny, zapewne Persowie opanowaliby Ateny i inne greckie państwa-miasta, narzucając im swoją władzę i kulturę.

Bitwa morska koło przylądka Eknomos

Bitwa morska koło przylądka Eknomos

Data: 256 p.n.e.
Strony konfliktu: Rzym | Kartagina
Dowódcy: Marek Atyliusz Regulus, Lucjusz Manlius Wulson | Hamilkar, Hannon
Wynik: zwycięstwo Rzymu

Wpływ na dzieje świata: Rzymianie złamali morską potęgę Kartaginy, bitwa pozwoliła im zwyciężyć w I wojnie punickiej i uzyskać Sycylię - swoją pierwszą prowincję

Bitwa była elementem I wojny punickiej. Pod względem ilości okrętów i walczących marynarzy jest uważana za największą bitwę morską w historii. Bowiem po obu stronach walczyło ponad 300 okrętów i ponad 100 tys. marynarzy. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Rzymian. Ci stracili 24 okręty, zatapiając lub zdobywając 94 okręty wroga. Rzymianie złamali siłę floty Kartagińskiej, będącą największym rywalem Rzymu w regionie. Wojna zakończyła się w 241 roku p.n.e. Rzymianie zyskali Sycylię, a Kartagińczycy zostali zmuszeni do zapłacenia wysokiego odszkodowania. Sycylia stała się pierwszą rzymską prowincją. Bitwa u wybrzeży sycylijskiego przylądka Eknomos była punktem zwrotnym w toczonej wojnie. Podobny sukces Rzymianie odnieśli także pod koniec wojny w 241 roku p.n.e. pokonując Fenicjan w bitwie morskiej koło Wysp Egadzkich.

Bitwa pod Akcjum

Bitwa pod Akcjum

Data:  2 września 31 r.
Strony konfliktu: wojna domowa w Rzymie
Dowódcy: Marek Antoniusz, Kleopatra VII | Oktawian August, Marek Agrypa
Wynik: zwycięstwo Oktawiana

Wpływ na dzieje świata: ostateczny kres republiki rzymskiej, Oktawian August został pierwszym cesarzem

Pod przylądkiem Akcjum położonym na Zatoce Ambrakijskiej na Morzu Jońskim doszło do bitwy, która przesądziła los rzymskiej republiki. W trwającej wojnie domowej o władzę nad Rzymem rywalizowali Oktawian August oraz Marek Antoniusz, którego wspierała Kleopatra. Bitwa zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem floty Augusta, dowodzonej przez Marka Agrypę. Flota Oktawiana miała znaczącą przewagę liczebną. Dodatkowo jego okręty były zwrotniejsze, co wykorzystano do łamania wioseł w galerach Antoniusza. Jednocześnie nie dopuszczały do abordażu, ostrzeliwując pociskami zapalającymi okręty Antoniusza. Być może los bitwy byłby do uratowania, ale flota egipska zamiast wesprzeć Antoniusza, odpłynęła w kierunku Egiptu. Za nią ruszył także Antoniusz, pozostawiając na morzu swoją flotę. Bitwa jeszcze trwała i była bardzo zacięta, obu stronom przyniosła duże straty. Jednakże ostatecznie siły Antoniusza poddały się. Tym samym zakończył się okres wojen domowych w Rzymie, a pełnię władzę zdobył Oktawian August. Stał się także pierwszym cesarzem rzymskim, rozpoczynając okres Cesarstwa Rzymskiego.

Bitwa morska pod Svold

Bitwa morska pod Svold

Data: wrzesień 999 lub 1000
Strony konfliktu: Szwedzi, Duńczycy Jomswikingowie | Norwegowie
Dowódcy: Olaf I Tryggvason | Swen Widłobrody, Olof Skötkonung, Jarl Sigvaldi
Wynik: zwycięstwo koalicji antynorweskiej

Wpływ na dzieje świata: marginalizacja Norwegii w basenie Morza Bałtyckiego, rozbiór Norwegii

Pod koniec X wieku Norwedzy toczyli wojny ze Szwedami i Duńczykami. Pod Svold doszło do starcia flot obu stron konfliktu. Norweskie okręty wracający z wyprawy łupieżczej zostały znienacka zaatakowane przez Szwedów i Duńczyków. Dodatkowo Jomswikingowie zdradzili Norwegów przyłączając się na początku bitwy do antynorweskiej koalicji. Król Norwegii, Olaf I, jednak zamiast przedrzeć się przez flotę nieprzyjaciół i uciec do Norwegii, wydał wrogom bitwę. Jednak siły szwedzko-duńskie wspomagane przez Jomswikingów były znacznie liczniejsze i szybko zyskały przewagę. Dodatkowo w ferworze walki Olaf I wyskoczył za burtę, co przypieczętowało klęskę Norwegów. Odtąd nie stanowili żadnej siły na Morzu Bałtyckim.

Bitwa pod Sluys

Bitwa pod Sluys

Data: 24 czerwca 1340 r.
Strony konfliktu: Anglia, Flamandowie | Francja, genueńscy najemnicy
Dowódcy: Edward III | Hugues Quiéret, Nicolas Béhuchet, Egidio Barhanera
Wynik: zwycięstwo Anglików

Wpływ na dzieje świata: rozbicie francuskiej floty, inwazja Anglii na Francję

Do bitwy pod Sluys doszło podczas wojny stuletniej, którą toczyli Anglicy i Francuzi. Starcie zakończyło się katastrofą francuskiej floty. Anglicy dowodzeni przez króla Edwarda III rozbili liczącą 190 okrętów flotę Francji, która utraciła prawie całość swoich okrętów. To umożliwiło Anglikom opanowanie kanału La Manche, a następnie przeprowadzenie desantu we Flandrii.

Bitwa pod Lepanto

Bitwa pod Lepanto

Data: 7 października 1571 r.
Strony konfliktu: Liga Święta | Imperium Osmańskie
Dowódcy: Juan de Austria | Ali Pasza
Wynik: zwycięstwo floty Ligi Świętej

Wpływ na dzieje świata: uniemożliwienie Osmanom uzyskania kontroli całości Morza Śródziemnego

Lepanto to port na Morzu Jońskim w Zatoce Korynckiej w Grecji. Doszło tam do ogromnej bitwy morskiej stoczonej między koalicyjnymi siłami Ligi Świętej, a flotą Imperium Osmańskiego. Turcy po zdobyciu w 1453 roku Konstantynopola zaczęli umacniać swoją pozycję na Morzu Śródziemnym, kontrolując szlaki handlowe z Indii. Turcy żądali także przekazania im Cypru. To spowodowało, że papież Pius V zorganizował Ligę Świętą, celem obrony zachodniej Europy przed Osmanami. Do koalicji przystąpili: Hiszpania, Republika Wenecka, Państwo Kościelne, Republika Genui,  Księstwo Sabaudii-Piemontu oraz Zakon Maltański.

Decydujący dla rozstrzygnięcia bitwy był abordaż, a nie artyleria. Aczkolwiek pod względem siły ognia okręty europejskie miały przewagę, która pomogła im w bitwie. Zdecydowane zwycięstwo odniosły okręty Ligi Świętej. Była to ostatnia wielka bitwa morska, w której wzięły udział galery. Mimo, że Turcy odnieśli druzgocącą klęskę tracąc swoją flotę, to ostatecznie zachowali Cypr. Niemniej bitwa potwierdziła podział Morza Śródziemnego na zachód kontrolowany przez Habsburgów, a wschód przez Osmanów.

Bitwa pod Gravelines

Bitwa pod Gravelines

Data: 8 sierpnia 1588 r.
Strony konfliktu: Anglia, Republika Zjednoczonych Prowincji | Hiszpania, Portugalia
Dowódcy: Elżbieta I Tudor, Charles Howard, Francis Drake, Martin Frobisher, John Hawkins | Filip II Habsburg książę Medina-Sidonia, Juan Martinez de Recalde, Diego Flores de Valdez
Wynik: zwycięstwo Anglii i Republiki Zjednoczonych Prowincji

Wpływ na dzieje świata: przekreślenie hiszpańskich planów desantu na Wyspy Brytyjskie

Kolonie w Ameryce zapewniały Hiszpanii i Portugalii ogromne bogactwa, w tym w szczególności napływ szlachetnych kruszców. Do Europy płynęły drogocenne konwoje, na które czyhali Anglicy. Korsarstwo Royal Navy stało się poważnym problemem dla króla Filipa II. Dlatego postanowił raz na zawsze rozprawić się z Anglią. Plan zakładał pokonanie angielskiej floty, a następnie przeprowadzenie desantu na Wyspy Brytyjskie. Toteż król rozpoczął budowę potężnej floty nazwanej Wielką Armadą. Na nieszczęście dla Hiszpanów, Anglicy mieli wówczas wybitnych kapitanów, którzy doskonale potrafili wykorzystać atuty swojej floty. Należeli do nich: Charles Howard, Francis Drake, Martin Frobisher i John Hawkins. Dodatkowo Anglię wspierała Republika Zjednoczonych Prowincji, z którą wojnę toczyli Hiszpanie. Do decydującego starcia doszło 8 sierpnia 1588 roku. Co prawda sama bitwa nie została rozstrzygnięta, ale Hiszpanie ponieśli spore straty. Mimo to ich flota nadal była zdolna do pokonania Anglików. Jednak los Hiszpanów pogorszył także wiatr, który spychał Wielką Armadę ku mieliznom Flandrii. Tam hiszpańskie okręty byłyby bezbronne i skazane na zagładę, czy to poprzez ostrzał angielski, czy ataki zbuntowanych Niderlandczyków. Gdy jednak wiatr zaczął wiać z południa, pchając hiszpańską flotę ku brzegom Anglii, doszło do kluczowej dla losów kampanii narady. Hiszpańscy dowódcy ustalili, że nie podejmą walki i wrócą do La Coruny, opływając Wyspy Brytyjskie. Była to fatalna decyzja, gdyż niebezpieczna podróż doprowadziła do rozbicia wielu okrętów, czy to z powodu wpłynięcia na skały, czy z powodu sztormów. Klęska Wielkiej Armady oznaczała kres planów hiszpańskiej inwazji na Wyspy Brytyjskie. Był to także punkt zwrotny dla Royal Navy, która wkrótce stała się najpotężniejszą flotą na świecie. Gdyby desant się powiódł, hiszpańska piechota byłaby zdolna do opanowania terytorium Anglii, co oznaczałoby kres panowania Elżbiety I.

Bitwa morska przy wyspach Hansan

Koreański okręt-żółw

Data: 15 sierpnia 1592 r.
Strony konfliktu: flota koreańska dynastii Joseon | flota japońska Toyotomi Hideyoshiego
Dowódcy: admirał Yi Sun-sin | Wakizaka Yasukaru
Wynik: zwycięstwo Korei

Wpływ na dzieje świata: zatrzymanie japońskiej ekspansji we wschodniej Azji na 300 lat

Bitwa morska przy wyspach Hansan była kluczowym starciem wojny japońsko-koreańskiej. Japończycy chcieli podbić Koreę, by uczynić z niej bazę umożliwiającą następnie atak na Chiny.

Po początkowych sukcesach Japończycy zaczęli odczuwać braki w zaopatrzeniu. W tym aspekcie byli zależni od dostaw z kraju. Dodatkowo Japonia, chcąc opanować Chiny, musiała liczyć na dodatkowe posiłki. Dlatego w kierunku Korei wysłali flotę desantową, liczącą 200 tysięcy wojowników. Te ogromne siły stacjonowały w koreańskim porcie w Pusan.

Flota koreańska pod dowództwem admirała Yi Sun-sina postanowiła zmusić Japończyków do wypłynięcia z portu. W tym celu wysłali część sił wprost na armię wroga. Japończycy ruszyli w pościg, który został zaatakowany przez ukrytą za wyspami Hansan flotę koreańską. Admirowałowi Yi Sun-sinowi udało się zaskoczyć Japończyków i zniszczyć prawie 60 ich okrętów. Koreańczycy podczas walk używali okrętów-żółwi. Były one powolne i mało zwrotne, ale dzięki szczelnemu pancerzowi doskonale chroniły załogę.

Bitwa, jak i wojna, zakończyła się zwycięstwem Korei i na 300 lat zażegnała widmo japońskiej inwazji we wschodniej Azji.

Bitwa pod Trafalgarem

Bitwa pod Trafalgarem

Data: 21 października 1805 r.
Strony konfliktu: Wielka Brytania | Cesarstwo Francuskie, Królestwo Hiszpanii
Dowódcy: Horatio Nelson, Cuthbert Collingwood | Pierre Charles de Villeneuve, Federico Carlos Gravina y Nápoli
Wynik: zwycięstwo floty brytyjskiej, rezygnacja z francuskich planów inwazji na Wyspy Brytyjskie

Wpływ na dzieje świata: 

Pod przylądkiem Trafalgar znajdującym się w pobliżu Cieśniny Gibraltarskiej, na południu Hiszpanii, doszło do bitwy, w której flota Wielkiej Brytanii pokonała siły morskie Francji. Bitwa została stoczona w okresie wojen napoleońskich. Napoleon zdając sobie sprawę z przewagi na lądzie, chciał pokonać Royal Navy, co umożliwiłoby mu desant na Wyspy Brytyjskie. Angielskie okręty dowodzone przez jednego z najwybitniejszych kapitanów w historii wojen morskich, Horatio Nelsona, blokowały flotę francusko-hiszpańską, stacjonującą w porcie w Kadyksie. Do bitwy doszło w południe, 21 października 1805 roku. Nelson podzielił swoją flotę na dwie eskadry. Jedna uderzyła na tylną straż francusko-hiszpańską, a druga zaatakowała centrum. Taktyka przyniosła Wielkiej Brytanii zwycięstwo. Anglicy nie stracili żadnego okrętu. Natomiast francusko-hiszpańska flota utraciła 22 ze swoich 33 okrętów. Nelson zginął w trakcie walk, postrzelony przez francuskiego strzelca. Było to możliwe, gdyż statki walczyły niezwykle blisko siebie, ostrzeliwując się z dział, a także z pokładów. Zwycięstwo Wielkiej Brytanii potwierdziło jej niepodzielne panowanie na morzach i oceanach, które zakończyło się dopiero z końcem II wojny światowej. Z kolei Napoleon zrezygnował z planów inwazji na Wielką Brytanię

Bitwa pod Cuszimą

Admirał Heihachirō Tōgō na mostku flagowego pancernika Mikasa

Data: 27-28 maja 1905 r.
Strony konfliktu: Imperium Rosyjskie | Japonia
Dowódcy: Zinowij Rożestwienski | Heihachirō Tōgō
Wynik: zwycięstwo Japonii

Wpływ na dzieje świata: rozbicie rosyjskiej floty, zwycięstwo Japonii w wojnie

Przyczyną wojny rosyjsko-japońskiej była rywalizacja o wpływy na Dalekim Wschodzie. Japońska flota zablokowała rosyjską Eskadrę Pacyfiku w Port Artur. Celem zniesienia blokady do Port Artur została wysłana rosyjska Flota Bałtycka, która wypłynęła 14 października 1904 roku w kierunku Azji. Jednak zanim dopłynęła, 2 stycznia 1905 roku, Port Artur poddał się. Wówczas Flota Bałtycka otrzymała rozkaz przedarcia się do Władywostoku. Do starcia obu flot doszło w Cieśninie Koreańskiej, niedaleko wyspy Cuszima. Japonia kompletnie rozbiła Flotę Bałtycką przy minimalnych stratach Cesarskiej Marynarki Wojennej. Zwycięstwo zapewniło Japończykom panowanie na morzach wschodniej Azji. Było to kluczowa wygrana w zwycięskiej dla Japonii wojnie. Dzięki temu Japonia zahamowała rosyjską ekspansję we wschodniej Azji i uniemożliwiła jej przejęcie kontroli nad Mandżurią.

Bitwa jutlandzka

Pancerniki HMS „Warspite„ i ”Malaya”podczas bitwy jutlandzkiej

Data: 31 maja – 1 czerwca 1916 r.
Strony konfliktu: Wielka Brytania | Cesarstwo Niemieckie
Dowódcy: John Jellicoe, David Beatty | Reinhard Scheer, Franz von Hipper
Wynik: nierozstrzygnięta, ale strategiczne zwycięstwo odniosła Wielka Brytania

Wpływ na dzieje świata: uniemożliwienie przerwania brytyjskiej blokady Niemiec

Bitwa została stoczona na Morzu Północnym, na wysokości cieśniny Skagerrak i Półwyspu Jutlandzkiego. Flota niemiecka wydała bitwę, chcąc w ten sposób znieść blokadę ekonomiczną, którą stosowała Royal Navy. Bitwa rozpoczęła się 31 maja i trwała do 1 czerwca 1916 roku. W tym czasie obie floty prowadziły ciągły ostrzał. Bitwa nie została rozstrzygnięta. W jej trakcie zatonęło czternaście brytyjskich i jedenaście niemieckich okrętów. Co prawda obie strony ogłosiły zwycięstwo, ale to Brytyjczycy mogli być bardziej zadowoleni. Niemcy bowiem nie znieśli blokady, ani nie złamali przewagi brytyjskiej floty. Była to największa bitwa morska I wojny światowej.

Bitwa u przylądka Matapan

Bój pod Matapanem. Lotniskowiec HMS Formidable widziany z pokładu pancernika HMS Warspite

Data: 27 marca 1941 r.
Strony konfliktu: Wielka Brytania, Australia | Włochy
Dowódcy: Andrew Cunningham | Angelo Iachino
Wynik: zwycięstwo Aliantów

Wpływ na dzieje świata: panowanie Royal Navy na Morzu Śródziemnym

Matapan to przylądek na Półwyspie Peloponeskim. Niedaleko niego doszło do bitwy stoczonej przez flotę Wielkiej Brytanii, wspomaganej przez australijskie okręty, z flotą Włoch. Niemcy wymogli na Włochach zaatakowanie Royal Navy. Brytyjczykom udało się wykryć ruchy włoskiej floty i przygotować się na jej atak. Główne siły brytyjskiej Floty Śródziemnomorskiej wypłynęły z Aleksandrii. W tym czasie Siły Lekkie Floty Śródziemnomorskiej wyszły w morze z Pireusu i zostały wykryte, a następnie zaatakowane przez Włochów. Wówczas Siły Lekkie podprowadziły włoską marynarkę pod ogień głównego trzonu sił brytyjskich. Włosi wówczas postanowili wycofać się. Ich okręty były znacznie szybsze od brytyjskich, toteż bez problemu zaczęły uciekać spod ognia ich dział. Dlatego kluczowe okazały się ataki lotnictwa. Z kolei tutaj przewagę mieli Brytyjczycy, których samoloty m.in. uszkodziły włoski pancernik Vittorio Veneto. Włosi w bitwie stracili trzy ciężkie krążowniki i trzy niszczyciele, uszkadzając zaledwie cztery brytyjskie lekkie krążowniki. Zwycięstwo Royal Navy wzmocniło jej pozycję na Morzu Śródziemnym. Było to o tyle istotne, że pozwoliło Brytyjczykom na paraliżowanie włoskich konwojów, zmierzających ze wsparciem dla niemieckich sił walczących w Afryce Północnej.

Bitwa o Midway

Japoński lotniskowiec flagowy „Akagi”

Data: 4-7 czerwca 1942 r.
Strony konfliktu: Stany Zjednoczone | Japonia
Dowódcy: Frank Jack Fletcher, Raymond Spruance, Chester Nimitz | Chūichi Nagumo, Isoroku Yamamoto, Tamon Yamaguchi, Nobutake Kondō
Wynik: zwycięstwo Aliantów

Wpływ na dzieje świata: utracenie inicjatywy przez flotę japońską

Atak na Pearl Harbor był szokiem dla Stanów Zjednoczonych. Zaskoczeni Amerykanie nie byli przygotowani do wojny. Natomiast flota Japonii uzyskała pełną inicjatywę na Oceanie Spokojnym. Udało się jej opanować Indonezję. Filipiny, Singapur oraz Wyspy Salomona. Kolejnymi celami Cesarskiej Marynarki Wojennej był Midway, będący atolem wchodzącym w skład Wysp Hawajskich. Gdyby Japończycy go opanowali, zyskaliby dogodną bazę do ataku na zachodnie wybrzeże USA. Dodatkowo japońska admiralicja, przekonana o sile swojej floty, chciała wydać Amerykanom walną bitwę, by w ten sposób zniszczyć przede wszystkim amerykańskie lotniskowce. Japończycy uważali je za najgroźniejszą broń US Navy. W kilkudniowej bitwie Japonia utraciła 4 lotniskowce i 1 krążownik. Była to pierwsza porażka japońskiej floty od 1592 roku, gdy Koreańczykom udało się odeprzeć jej atak. Bitwa była punktem zwrotnym wojny na Pacyfiku. Japonia utraciła inicjatywę, której nie odzyskała już do końca wojny.

Bitwa w Zatoce Leyte

„Zuikaku„ i prawdopodobnie ”Zuihō” pod bombami amerykańskich samolotów podczas bitwy koło przylądka Engaño

Data: 23-26 października 1944 r.
Strony konfliktu: Stany Zjednoczone, Australia | Japonia
Dowódcy: Chester Nimitz, William Halsey, Marc Mitscher | Jisaburō Ozawa, Shōji Nishimura, Takeo Kurita Kiyohide Shima
Wynik: zwycięstwo Aliantów

Wpływ na dzieje świata: unicestwienie japońskiej floty, Amerykanie uzyskali możliwość bezpośredniego ataku na Japonię

Leyte to wyspa znajdująca się na Wyspach Filipińskich. Amerykanie postanowili je opanować, by zapewnić sobie bazę inwazyjną przed atakiem na Japonię. Toteż Amerykanie rozpoczęli akcję desantową, by opanować wyspy. Japonia wówczas wysłała swoją flotę, by ta zniszczyła okręty US Navy. W dniach 23-26 października 1944 roku doszło do bitwy, która zakończyła się całkowitą klęską Japonii. Walki toczono w kilku miejscach: na morzu Sibuyan, w cieśninie Surigao, koło Przylądka Engaño oraz koło wyspy Samar. Amerykanie zniszczyli 4 lotniskowce, 3 pancerniki, 10 krążowników i 9 niszczycieli oraz 1 okręt podwodny. Z kolei Japończykom udało się zniszczyć 3 lotniskowce, 4 niszczyciele, 2 kutry torpedowe oraz 2 okręty podwodne. Amerykanom udało się unicestwić trzon japońskiej floty, która utraciła możliwość realnego podjęcia dalszej walki. To pozwoliło Amerykanom na dalsze przybliżanie się do wysp japońskich.