Anna Cylejska czy zdradzała Jagiełłę? Królowej wielokrotnie zarzucano niewierność |
Anna Cylejska to druga żona Władysława Jagiełły. Z ich małżeństwem związane są zarzuty co do niewierności Anny wobec męża. Sama królowa oskarżała arcybiskupa o dwuznaczne zachowania wobec niej. Sąd nad duchownym jednak nigdy się nie odbył, gdyż ten zmarł w drodze do króla.
Anna Cylejska i Jagiełło
Anna Cylejska
Anna Cylejska to druga małżonka króla Polski i wielkiego księcia litewskiego Władysława Jagiełły. 1399 r. to dla Jagiełły rok tragedii. Zmarła wówczas nie tylko jego nowo narodzona córka, ale również śmierć zabrała jego żonę Jadwigę. Wobec tego, że król nadal nie miał potomka, postanowiono jak najszybciej zaaranżować nowe małżeństwo. Nową wybranką króla, którą wedle tradycji miała mu polecić sama Jadwiga, została Anna Cylejska. Była jedyną córką Wilhelma, hrabiego Celje oraz Anny, córki Kazimierza Wielkiego. Ślub z nią ze względu na pokrewieństwo z Piastami miał wzmocnić pozycję Jagiełły w Polsce.
Do ślubu doszło dopiero w styczniu 1402 r., osiem miesięcy od przybycia Anny do Krakowa. Wydaje się, że król nie był zainteresowany nową małżonką, ta miała być dla niego mało atrakcyjna. Władca zamiast z Anną wolał spędzać czas na polowaniach na Litwie. Przez pierwsze lata para nie doczekała się żadnego potomka.
Oskarżenie Anny Cylejskiej o zdrady małżeńskie
Władysław Jagiełło
O małżeństwie Jagiełły z Anną zrobiło się głośno w 1407 r. na skutek skandalu na dworze. Sprawę dokładnie w Rocznikach opisał kronikarz Jan Długosz. Wedle jego relacji 12 października 1407 r. Jagiełło na skutek donosu miał uwięzić na zamku we Lwowie rycerza Jakuba z Kobylan. Ten miał dopuścić się cudzołóstwa z królową Anną. Natomiast drugi z oskarżonych, rycerz Mikołaj Chrząstowski, za ten sam zarzut udał się na wygnanie.
Zdaniem Długosza oskarżenie było niesłuszne i naraziło dobre imię królowej na szwank. Za królową stawił się nawet arcybiskup gnieźnieński Mikołaj Kurowski. Głównym oskarżycielem królowej był starosta krakowski Klemens z Moskorzewa, który ostatecznie odwołał swoje twierdzenia przed królową. Jak konstatuje Długosz wkrótce spotkała go rychła kara, gdyż zmarł rok po tych wydarzeniach.
Po oczyszczeniu z zarzutów Chrząstowski powrócił z wygnania i brał udział w wojnie polsko-krzyżackiej, wsławił się w bitwie pod Koronowem. Następnie pełnił funkcję miecznika krakowskiego i starosty sanockiego. Zatem oskarżenie nie zablokowało mu drogi do ważnych urzędów.
Trudno po tylu latach ustalić czy oskarżenie było rzeczywiście kłamliwie, czy po prostu zakończono je w wygodny dla króla sposób. Cudzołóstwo było bowiem w średniowieczu poważnym czynem. Udowodnienie cudzołóstwa królowej stawiałoby także samego króla w złym świetle. Z drugiej strony samotna królowa, opuszczona przez męża mogła romansować z chcącymi wkraść się w jej łaski rycerzami. Wreszcie autor donosu mógł być w jakiś sposób zazdrosny o popularność obu rycerzy na dworze, stąd złośliwie zdecydował się pomówić Annę. Jak było naprawdę nie dowiemy się nigdy.
Arcybiskup romansował z królową Anną?
Mikołaj Kurowski
To jednak nie koniec podejrzeń o cudzołóstwo królowej. Także w 1408 r. pojawiły się kolejne oskarżenia wobec niej. Tym razem oskarżony o romans z Anną został Jan Tęczyński, którego o późnej porze zauważano na schadzce z królową. Te jednak nie zakończyły się żadnymi konsekwencjami, ani sądem nad Tęczyńskim. W 1408 r. królowa urodziła Jadwigę Jagiellonkę, a zatem wkrótce po skandalu obyczajowym. Być może król postanowił po nich postarać się o potomka, by przeciąć złośliwe plotki.
Do królowej w dwuznaczny sposób w 1411 r. miał się zalecać nie kto inny, jak jej niedawny obrońca, arcybiskup Kurowski. Oskarżenia musiały być na tyle poważne, że król wezwał duchownego do osobistego stawiennictwa przed swoim obliczem. Król przebywał wówczas w Glinianach niedaleko Lwowa i tam też podążał Kurowski. Na sąd królewski nigdy nie dotarł, gdyż w Krzeczowie spadł z konia i zasłabł. Rannego przewieziono do Ropczyc, gdzie wkrótce zmarł.
Bibliografia:
- J. Krzyżaniakowa, J. Ochmański, Władysław II Jagiełło, Wrocław 1990.
- M. Spórna, P. Wierzbicki, Słownik władców Polski i pretendentów do tronu polskiego, Kraków 2003.
- Jana Długosza Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego, ks. 10 i 11, oprac. D. Turkowska i M. Kowalczyk, Warszawa 2009.
Te artykuły również mogą Cię zainteresować:
Znajdujące się w portalu artykuły nie zawsze prezentują opinie zgodne ze stanowiskiem całej redakcji. Zachęcamy do dyskusji nad treścią przeczytanych artykułów, by to zrobić wystarczy podać swój nick i wysłać komentarz. O naszych artykułach możesz także porozmawiać na naszym forum. Możesz także napisać własny artykuł i wysłać go na adres naszej redakcji.
Mam tego dość..