Historyczna inwestycja. Odbudowa ruin Zamku w Dobczycach

Ruiny Zamku w Dobczycach wkraczają w kolejną fazę rewitalizacji. W ramach najnowszego projektu przewidziana jest odbudowa fragmentu wschodniego skrzydła Zamku oraz renowacja części murów obronnych. Prace, których zakończenie zaplanowano na październik 2025 roku, mają przywrócić zabytkowi dawny blask i zwiększyć jego atrakcyjność turystyczną​.

Kontynuacja historycznego dzieła: poprzednie rekonstrukcje

Umowa na odbudowę riun zamku podpisana / dobczyce.pl

Ostatnie lata były przełomowe dla Zamku w Dobczycach. W 2014 roku zakończono odbudowę baszty oraz fragmentu murów obronnych. Projekt ten, o wartości ponad 2 mln zł, przyczynił się do zabezpieczenia ruin przed dalszą degradacją oraz umożliwił stworzenie atrakcyjnych przestrzeni turystycznych​.

W 2023 roku oddano do użytku pieszo-rowerową kładkę, która połączyła wzgórze z Zamkiem z zaporą na Rabie. Ta nowoczesna infrastruktura znacząco poprawiła dostępność Zamku.

Współczesne wyzwania i cele odbudowy

Aktualny projekt odbudowy wschodniego skrzydła Zamku oraz murów obronnych to nie tylko działania konserwatorskie, ale także inwestycja w przyszłość. Odbudowa ma na celu nie tylko odtworzenie historycznej architektury, ale również stworzenie przestrzeni służących organizacji wydarzeń kulturalnych i edukacyjnych. Działania te wpisują się w szerszy kontekst rewitalizacji historycznych obiektów w Małopolsce​.

Perspektywy rozwoju turystyki w Dobczycach

Zamek w Dobczycach, dzięki realizowanym projektom, ma szansę stać się ważnym punktem na mapie turystycznej regionu. Połączenie odrestaurowanych ruin z nowoczesną infrastrukturą turystyczną, taką jak kładka pieszo-rowerowa, czyni z Dobczyc miejsce, które łączy historię z nowoczesnością.

Historia Zamku w Dobczycach

Zamek w Dobczycach to imponująca budowla o bogatej historii, położona na skalistym wzgórzu nad jeziorem Dobczyckim. Pierwsze wzmianki o Zamku pochodzą z 1362 roku, choć wzgórze było ufortyfikowane już wcześniej, m.in. podczas rządów Władysława Łokietka w 1311 roku. W czasach Kazimierza Wielkiego Zamek był potężnie ufortyfikowaną twierdzą z murami o grubości 5–9 metrów. Służył jako ważny ośrodek obronny i rezydencja królewska, a także jako miejsce związane z nauką – w XV wieku Jan Długosz nauczał tu królewskich dzieci Kazimierza Jagiellończyka.

W XVI wieku Zamek przeszedł gruntowną przebudowę na rezydencję renesansową za sprawą Sebastiana Lubomirskiego, który dobudował m.in. kaplicę i fontannę. Mimo licznych zmian właścicieli i przeznaczenia, Zamek stracił swoje znaczenie w XVIII wieku, popadając w ruinę. W XX wieku rozpoczęto prace archeologiczne i częściowe odbudowy, co pozwoliło na udostępnienie obiektu turystom.