Stanisław Grzywnowicz

Urodził się w 1894 r. w Budzyniu. Był wnukiem Jędrzeja Grzywnowicza - jednego z pięciu osadników osiadłych na Budzyniu po wygaśnięciu epidemii cholery, która w XIX w. wyludniła prawie całą wieś. Rodzina była liczna, był dziesiątym z dwanaściorga dzieci Marcina i Elżbiety Grzywnowiczów. 

Edukację rozpoczął w siódmym roku życia w szkole powszechnej w Wierzchowisku, którą ukończył w 1908 r. z wyróżnieniem. Dalszą naukę kontynuował w gimnazjum w Oświęcimiu, a następnie studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.

W obliczu zagrożenia kraju bolszewicką zarazą przerywa studia i jako ochotnik bierze udział w wojnie 1920 r. Po wojnie kończy studia uzyskując tytuł magistra filologii klasycznej.

Pracę jako nauczyciel rozpoczął w gimnazjum w Grodnie, po kilku latach przeniósł się bliżej rodzinnych stron do Rybnika. W obu przypadkach potrafił zjednać sobie sympatię uczniów, integrując różne narodowości wykazał się ponadprzeciętnym talentem pedagogicznym.

Po napaści Niemiec na Polskę profesor Grzywnowicz zostaje aresztowany padając ofiarą planowej polityki hitlerowców, której celem było zniszczenie polskiej inteligencji. Osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau pracował w kamieniołomach. Krańcowo wyczerpany, staraniem żony i byłego ucznia Niemca, wraca do Budzynia pod koniec 1941 r.

Gdy siły nieco wróciły, rozpoczyna organizację tajnego nauczania. Nie bacząc na groźbę kary śmierci, doświadczony obozem koncentracyjnym podejmuje ryzyko. Na salę lekcyjną wyznaczył połowę swojego pokoju. Zdobył podręczniki oraz lektury szkolne. Uczył wszystkich przedmiotów, pracując ponad siły, kosztem zdrowia i rodziny.

Po wojnie profesor Grzywnowicz przenosi się do Mysłowic ucząc w tamtejszym gimnazjum. Jednak Polska Ludowa nie pomna za zasługi w czasie okupacji, odwdzięcza się po macoszemu wzmożonym zainteresowaniem Urzędu Bezpieczeństwa. Powodem była działalność konspiracyjna żony w AK w czasie okupacji. Schronienie znajduje w prywatnym gimnazjum Ojców Cystersów w Szczyrzycu koło Limanowej, gdzie pełni funkcję dyrektora do momentu upaństwowienia szkoły w 1955 r. Wtedy rozpoczął pracę w bibliotece i muzeum klasztornym. Przez kilka następnych lat, w okresie wakacji pracował w bibliotece i muzeum miejskim w Wolinie. Tam na ziemi Pomorskiej, szukał śladów Słowian. Ostatnie lata po śmierci żony, spędził w Krakowie. Tu ukończył swoje długoletnie dzieło: „Kalendarz Imion Polskich”. Zmarł 4 lutego 1966 r. Spoczywa w Krakowie na Cmentarzu Rakowickim w pobliżu grobu rodziców Jana Pawła II.

Wśród absolwentów „Szkoły Grzywnowicza’ jest trzech profesorów, trzech doktorów, sześciu magistrów, lekarze, księża, nauczyciele, ekonomiści słowem wykształciuchy. Ziarno wiedzy zasiane przez profesora Stanisława Grzywnowicza wydało plon stokrotny. Szukając współcześnie autorytetów pochylmy z szacunkiem głowę przed tablicą pamiątkową ufundowaną przez wdzięcznych uczniów.