Kaiser, Niemcy i cała reszta. Kilka słów o gwiazdach Euro 1972

Mistrzostwa Europy w 1972 r. to największy sukces piłkarskiej reprezentacji Niemiec przełomu lat 60. i 70. Co prawda dwa lata później grając u siebie zdobyli mistrzostwo świata, ale nasi zachodni sąsiedzi zdecydowanie wyżej cenią poprzedni triumf. O skali sukcesu w Belgii niech świadczy fakt, że bardzo trudno wskazać realne gwiazdy tamtego Euro poza reprezentantami RFN.

Franz Beckenbauer

o popularnym Kaiserze powiedziano i napisano już niemal wszystko. Był ostoją reprezentacji i mistrzowskiego Bayernu Monachium przez wiele lat. Uważa się go za tego zawodnika, który zmienił funkcję libero na boisku. Pierwszy poważny sprawdzian w reprezentacji musiał przejść jako 21-letni chłopak. W 1966 r. wyszedł w podstawowej jedenastce finału mistrzostw świata rozgrywanego w Anglii. Reprezentacja z nim w składzie odnosiła liczne sukcesy, wśród których koronne miejsce zajmuje mistrzostwo Europy z 1972 r. Ten triumf zapewne jest dla Niemca tym istotniejszy, że po raz pierwszy wystąpił w międzynarodowym turnieju jako kapitan drużyny narodowej. Dwa lata przed belgijskimi mistrzostwami zdobył trzecie miejsce na mundialu w Meksyku. W 1974 wygrał rozgrywane „u siebie” mistrzostwa świata, a dwa lata później srebro na mistrzostwach Europy. Po zakończeniu kariery piłkarskiej był trenerem i... kontynuował sukcesy z reprezentacją. W 1986 r. z Meksyku wrócił ze srebrem, w 1988 r. na EURO Niemcy w półfinale przegrali z późniejszym triumfatorem – Holandią. Dwa lata później zrewanżował się Argentynie za porażkę z 1986 r. i Niemcy zostali mistrzami świata.

Gerd Mueller

Dla wielu najlepszy środkowy napastnik w historii piłki nożnej. Niemiec, podobnie jak Beckenbauer, utożsamiany jest z sukcesami reprezentacji i Bayernu Monachium w początkowych latach 70-tych. Rówieśnik Beckenbauera, do reprezentacji trafił już po mundialu w Anglii, a ostatni występ w barwach narodowych zanotował w finale mundialu rozgrywanego w RFN. Z każdych imprez, na których był, przywoził medal (brąz w 1970 r., złota w 1972 i 1974). Imponujące są jego statystyki strzeleckie. W 62 meczach kadry narodowej zdobył, bagatela, 68 bramek. Na dwóch mundialach zdobył aż 14 bramek (w Meksyku był królem strzelców). W 1972 r. także z Belgii wyjechał z koroną króla strzelców (w dwóch meczach zdobył 4 bramki).

Gunther Netzer

jeden z piłkarzy rywalizującej w latach 70-tych z Bayernem Monachium Borussi Moenchengladbach. Zaledwie rok starszy od pary piłkarzy z Bayernu pomocnik wystąpił w dwóch dużych turniejach – na Euro w Belgii i mundialu w Niemczech. Z obydwu imprez wrócił ze złotem. Po 10 latach gry w Borussi przeniósł się w 1973 r. do Realu Madryt. Tam jednak nie miał tak silnej pozycji jak w rodzinnym Moenchengladbach. Był jednym z najwybitniejszych rozgrywających w historii niemieckiego futbolu. Obecnie znany jest jako komentator piłkarski.

Murtaz Churcilawa

Obrońca pochodzenia gruzińskiego, który przez 14 lat związany był z jednym klubem – Dinamem Tbillisi. W narodowych barwach Związku Radzieckiego grał od 1965 do 1973 r., zaliczając po drodze wszystkie turnieje rangi mistrzostw Europy i świata. W dwóch turniejach był bardzo bliski medalu. W 1966 r. w Anglii ZSRR przegrało w meczu o trzecie miejsce z Portugalią, podobnie skończyło także dwa lata później na Euro we Włoszech. W Meksyku rywalizację zakończyli na meczu z Urugwajem, a dopiero z Belgii przywieźli srebro. W reprezentacji rozegrał 69 spotkań, w wielu pełnił funkcję kapitana. Obecnie wymieniany jest jako jeden z najlepszych piłkarzy w historii ZSRR i Gruzji

Paul Van Himst

legenda belgijskiej piłki. Napastnik, który przez większość swojej kariery grał w barwach RSC Anderlecht. W barwach reprezentacji przez 14 lat rozegrał 80 spotkań i strzelił 30 bramek. Jest jednym z trzech zawodników, którzy strzelali bramki dla Belgii podczas mistrzostw Europy rozgrywanych w ich ojczyźnie. Strzelił na 2:0 w meczu o trzecie miejsce przeciwko Węgrom (mecz ostatecznie zakończył się wynikiem 2:1). Po zakończeniu kariery wrócił do reprezentacji Belgii jako szkoleniowiec w latach 90-tych. W 1994 r. w Stanach Zjednoczonych doprowadził drużynę do 1/8 finału.

Cykl „Tydzień z Euro” powstaje przy współpracy z Wydawnictwem Sine Qua Non

^{Korekta: Malwina Lange}