Senat uczcił 50. rocznicę śmierci Tadeusza Bora- Komorowskiego

„W 50. rocznicę śmierci gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego Senat Rzeczypospolitej Polskiej oddaje hołd temu wybitnemu Polakowi, uczestnikowi dramatycznych wydarzeń XX wieku. Senat Rzeczypospolitej Polskiej zwraca się również do instytucji życia publicznego o godne uczczenie pamięci legendarnego dowódcy największej podziemnej armii świata w czasach II wojny światowej”- tak za pomocą uchwały Senat uczcił 50 rocznicę śmierci Tadeusza Bora Komorowskiego.

Senatorowie przypomnieli, że gen. dywizji Tadeusz Bór-Komorowski, zmarły 24 sierpnia 1966 roku, pełnił funkcje komendanta głównego Armii Krajowej, Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych oraz premiera rządu RP na uchodźstwie.

Tadeusz Komorowski urodził się 1 czerwca 1895 roku w rodzinie Mieczysława Mariana Komorowskiego herbu Korczak i Wandy Prawdzic-Zaleskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej, w czasie I wojny światowej, służył na froncie rosyjskim i włoskim uzyskując stopień porucznika. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym pełnił funkcje szkoleniowe i dowódcze, a w latach 1929–1938 został mianowany dowódcą 9 Pułku Ułanów Małopolskich. W listopadzie 1938 r. został komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

Jego zdolności nie ograniczały się jedynie do kwestii wojskowych. W okresie międzywojennym brał udział w konkursach jeździeckich oraz reprezentował Polskę na Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 r. i w Berlinie w 1936 r. Na tych ostatnich, był zresztą kierownikiem ekipy jeździeckiej, która zdobyła srebrny medal.

W 1939 roku Komorowski został mianowany dowódcą Ośrodka Zapasowego Zgrupowania Kawalerii w Garwolinie. Uniknąwszy niewoli podczas walk pod Zamościem i Górą Kalwarią, przedostaje się do Krakowa, by stworzyć konspiracyjną Organizację Wojskową.

Od 1 lipca 1943 (formalnie od 17 lipca) dowódca Armii Krajowej, a od marca 1944 generał dywizji.

To Tadeusz Bór- Komorowski podjął decyzję o wybuchu powstania warszawskiego. Uznawał, że zawdzięczanie uwolnienia Warszawy przez Rosję byłoby zrezygnowaniem z niepodległości i poddaniem się Rosji.

Jak przypomnieli senatorowie, w Radiu Wolna Europa Bór- Komorowski tłumaczył swoją decyzję następująco: „Gdybyśmy się zachowali biernie, Warszawa nie uniknęłaby zniszczeń i strat. Musieliśmy się liczyć z tym, że jeśli stolica stanie się polem bitwy i walk ulicznych między Niemcami a Sowietami, może ją czekać los Stalingradu”.

 30 września 1944 Prezydent RP Władysław Raczkiewicz mianował go Naczelnym Wodzem, jednak swoje obowiązki przejął dopiero 28 maja 1945 r. Po stłumieniu powstania przebywał bowiem w niewoli i dopiero w 1945 roku udało mu się przedostać do Londynu.

2 lipca 1947 Prezydent RP mianował go Prezesem Rady Ministrów. 10 lutego 1949 Prezydent RP August Zaleski zwolnił go z urzędów: Prezesa Rady Ministrów, kierownika Ministerstwa Skarbu, kierownika Ministerstwa Przemysłu, Handlu i Żeglugi, a także kierownika Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. jego inicjatywy 1 sierpnia 1966 dla upamiętnienia czynu zbrojnego żołnierza AK ustanowiono odznaczenie pamiątkowe – Krzyż Armii Krajowej.  Sam został uhonorowany m.in. trzema krzyżami Virtuti Militari, Orderem Orła Białego, Złotymi i srebrnym Krzyżami Zasługi.

Tadeusz Komorowski zmarł na atak serca 24 sierpnia 1966 roku.