Wystawa prac Stanisława Kulona Świadectwo II

Przystanek Historia Centrum Edukacyjne IPN im. Janusza Kurtyki przy ul. Marszałkowskiej 21/25 w Warszawie zaprasza na nową wystawę prac Stanisława Kulona Świadectwo II. 1939-1946. Uroczysty wernisaż z udziałem Autora odbędzie się 10 lutego o godz. 16.00, w 77. rocznicę pierwszej wywózki obywateli polskich do ZSRR.​

Świadectwo II. 1939-1946 to już trzecia prezentacja twórczości wybitnego artysty i Na ekspozycję składają się rysunki czarnym i kolorowym tuszem inspirowane pierwszą wersją cyklu Droga Krzyżowa, prace z okresu studiów na warszawskiej ASP oraz drewniane rzeźby i reliefy – zapowiedź kolejnego cyklu, nad którym obecnie pracuje profesor Kulon. Wystawa będzie czynna do 18 marca.

Stanisław Kulon urodził się w 1930 r. w Siółku (Sobiesko) w kresowym województwie tarnopolskim. 10 lutego 1940 r. Sowieci wywieźli go wraz z rodziną na Ural. Przyszły rzeźbiarz pisał o tych latach: „dla zesłańców nie było szans na życie na tej bezdusznej ziemi (…) Wszyscy byliśmy przeznaczeni do masowej zagłady„. Głód, mróz i praca ponad siły stały się przyczyną śmierci ojca, matki i trzech młodszych braci Stanisława. On sam, wraz z trójką rodzeństwa, trafił do sowieckiego domu dziecka. Z ”nieludzkiej ziemi” udało im się powrócić w marcu 1946 r.
Szesnastoletni wówczas Stanisław przez kolejne domy dziecka trafił do Zakopanego i rozpoczął naukę w Liceum Technik Plastycznych pod kierunkiem znakomitego rzeźbiarza Antoniego Kenara. Po zdaniu matury dostał się na Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie doskonalił swój warsztat w pracowniach prof. Mariana Wnuka i prof. Ludwiki Nitschowej. W 1958 r. otrzymał dyplom ukończenia studiów z wyróżnieniem. W latach 1958-1966 był asystentem w pracowni prof. Ludwiki Nitschowej, następnie w latach 1988–2000 – profesorem Wydziału Rzeźby ASP.

Jeszcze w trakcie studiów uczestniczył w słynnej Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Sztuki zorganizowanej w 1955 r. w warszawskim Arsenale. Brał udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w całej Polsce, takich jak I Festiwal Sztuk Pięknych w Warszawie (1964 r.), VIII Wystawa Grupy Realistów (1970 r.) czy Figura w rzeźbie polskiej XIX i XX wieku (1999 r.). Prace Stanisława Kulona były prezentowane również za granicą, m. in. na II Biennale Młodych w Paryżu (1961 r.), X Międzynarodowej Wystawie Ceramiki w Waszyngtonie (1965 r.) i Międzynarodowym Biennale Sztuki we Florencja (1971 r.).
W bogatym dorobku profesora Kulona znajdują się zarówno kameralne rzeźby i reliefy, jak i monumentalne pomniki. Sięga po różne materiały, m. in. ceramikę, granit i terakotę, ale najchętniej rzeźbi w drewnie. Inspiracji szuka w sztuce ludowej i średniowiecznej rzeźbie sakralnej. W swojej twórczości często podejmuje tematykę związaną z historią Polski.