Kobiety Napoleona Bonaparte. Żony i kochanki |
Napoleon Bonaparte, choć znany z kampanii wojennych, miał także burzliwe życie osobiste. Począwszy od narzeczeństwa z Dezyderią Clary, poprzez dwa małżeństwa z Józefiną i Marią Ludwiką, aż po związki z kochankami Eleonorą i Marią Walewską. Każda z tych kobiet wpisała się na swój sposób w historię jego życia.
Dezyderia Clary (1777-1860)
Dezyderia Clary
Dezyderia Clary to pierwsza narzeczona Napoleona. Była córką bogatego sprzedawcy jedwabiu z Marsylii. Jej starsza siostra Julia w 1794 r. poślubiła brata Napoleona, Józefa. Rok później dwudziestopięcioletni Napoleon zaręczył się z osiem lat młodszą Dezyderią. Jednakże niedługo po zaręczynach Dezyderia wyjechała z matką do Włoch, a Napoleon poznał popularną na paryskich salonach Józefinę, z którą po zerwaniu zaręczyn pobrał się w 1796 r.
Po tym jak Napoleon związał się z Józefiną Dezyderia poślubiła francuskiego generała Jana Bernadotte’a, który później został koronowany na króla Szwecji i Norwegii jako Karol XIV Jan. Założona przez nich dynastia do dzisiaj panuje w Szwecji.
Józefina (1763-1814)
Józefina urodzona 23 czerwca 1763 r. na Martynice, wyszła za mąż za Aleksandra de Beauharnais, z którym miała dwoje dzieci, Eugeniusza i Hortensję. Małżeństwo zakończyło się separacją, a Aleksander zginął podczas rewolucji francuskiej. Józefina poznała Napoleona Bonaparte w 1795 r., po czym w następnym roku para pobrała się.
Józefina zdradzała Napoleona, gdy ten wyjechał na kampanię wojenną do Włoch. Napoleon gdy dowiedział się o zdradzie prawie zostawił Józefinę. W późniejszych latach sam zdradzał ją z wieloma kochankami. Miał także dwoje nieślubnych dzieci, co potwierdzało jego zdolność do ich posiadania.
W 1804 r. Józefina została koronowana na cesarzową Francuzów. Ze względu na brak potomstwa z Napoleonem ich małżeństwo z inicjatywy cesarza zakończyło się rozwodem w 1810 r. Napoleon ożenił się następnie z Marią Ludwiką Austriaczką. Józefina przeniosła się do zamku w Malmaison, gdzie w 1814 r. zmarła na zapalenie płuc.
Pomimo rozwodu, Napoleon i Józefina utrzymywali serdeczne relacje, a w ostatnich latach swojego życia Napoleon najczęściej wspominał właśnie Józefinę.
Czytaj także → Józefina i Napoleon Bonaparte i ich małżeństwo. Od fascynacji po zdrady i rozwód
Maria Ludwika Austriaczka (1791-1847)
Maria Ludwika Austriaczka
Napoleon nie mogąc doczekać się potomka z Józefiną poszukiwał żony wśród europejskich księżniczek. Jego faworytką była Katarzyna Romanowa, siostra cara Aleksandra I. Jednak gdy władca Rosji zaczął zwodzić cesarza w kwestii oddania mu siostry, Napoleon zdecydował się na ślub z Marią Ludwiką. Kobieta była córką Franciszka I, cesarza niedawno pokonanej przez niego Austrii.
Po ślubie z Napoleonem, zawartym w 1810 r., urodziła mu syna i następce tronu Napoleona II. Po abdykacji Napoleona, zachowała tytuł cesarski i otrzymała w dziedziczne posiadanie Księstwo Parmy, Piacenzy i Guastalli.
Napoleon II
Maria Ludwika od 1816 r. sprawowała rządy jako księżna Parmy. Cieszyła się wsparciem Adama Neipperga, pełniącego rolę głównego szambelana, dowódcy armii, ministra spraw zagranicznych i wewnętrznych. Po śmierci Napoleona w 1821 r. poślubiła Neipperga. Ten jednak zmarł w 1829 r. Trzy lata później na gruźlicę zmarł jej syn Napoleon. Więcej dzieci nie miała. W 1834 r. poślubiła hrabiego Karola de Bombelles. Zmarła w 1847 r.
Mimo przeciwności losu, zarówno osobistych, jak i politycznych, włączając w to rewolucyjne wystąpienia we Włoszech, Maria Ludwika utrzymała swoją pozycję w Parmie, ciesząc się wysoką popularnością i uznaniem wśród poddanych.
Czytaj także → Maria Ludwika Austriaczka. Druga żona Napoleona
Eleonora Denuelle de La Plaigne (1787-1868)
Eléonora Denuelle de La Plaigne
Eleonora Denuelle była kochanką cesarza Napoleona I i matką jego pierwszego syna, hrabiego Léona. W wieku 18 lat wyszła za mąż za kapitana armii, Jana-Franciszka Revel-Honoré, który po trzech miesiącach małżeństwa został aresztowany za oszustwo i skazany na dwa lata więzienia. W 1806 r. małżonkowie rozwiedli się.
Wkrótce potem Eleonora została kochanką cesarza Napoleona, dzięki aranżacji jego siostry Karoliny. W ciągu roku urodziła nieślubnego syna, Léona, który był pierwszym dzieckiem Napoleona i dowodem, że cesarz jest zdolny do spłodzenia dziedzica, co dowiodło, że jego żona Józefina była wówczas bezpłodna.
W 1808 r. Napoleon zaaranżował małżeństwo Eleonory z młodym porucznikiem Piotrem Filipem Augier of Sauzay, aby zakończyć królewski romans. Otrzymała hojny posag od cesarza, a nowożeńcy wyjechali do Hiszpanii. Po śmierci drugiego męża w trakcie kampanii rosyjskiej, w 1814 r. wyszła za mąż za hrabiego Karola Emilia Augusta de Luxburg.
Maria Walewska (1786-1817)
Maria Walewska
Maria Walewska była polską szlachcianką, znaną z romansu z cesarzem Napoleonem Bonaparte. Urodziła się w Kiernozi jako córka Macieja Łączyńskiego i Ewy Zaborowskiej. Pierwsze małżeństwo z Anastazym Walewskim zawarła w 1804 r., gdy była już w ciąży z nieznanym ojcem. Zatem dużo starszy Walewski ratował honor dziewczyny, gdyż wówczas źle odbierane było urodzenie pozamałżeńskich dzieci. Było to dla niego trzecie małżeństwo.
W 1807 r. na balu w Warszawie Maria po raz pierwszy spotkała się z Napoleonem. Ten nie mógł się oprzeć Polce i szybko zdobył jej uznanie, a nawet sprowadził na kilka tygodni do swojej kwatery w Kamieńcu. Potem także wielokrotnie go odwiedzała. W 1809 r. zaszła z nim w ciążę i urodziła Aleksandra Floriana Józefa.
Napoleon otoczył dyskretną opieką Marię i jej synów. Obdarował Walewską pałacykiem w Paryżu, a synowi przekazał pokaźny majątek i tytuł hrabiego cesarstwa. W późniejszym okresie Aleksander był francuskim dyplomatą i ministrem spraw zagranicznych.
Aleksander Florian Józef Colonna-Walewski, nieślubny syn Napoleona
W 1812 r. Maria uzyskała rozwód z Anatazym Walewskim. Po klęsce Napoleona w kampanii rosyjskiej wyjechała do Paryża. W 1814 r. odwiedziła Napoleona wraz z synem na Elbie. Ostatni raz spotkała się z nim w 1815 r. Ze wszystkich jego kobiet była mu najbardziej oddana.
Później nawiązała romans z bratem ciotecznym Napoleona, hrabią Filipem-Antonim d’Ornano, z którym zawarła ślub w 1816 r. i urodziła trzeciego syna, Rudolfa Augusta. Zmarła w 1817 r. na kamicę nerkową.
Bibliografia:
- J. Baszkiewicz, Historia Francji, Wrocław 2008.
- A. Chwalba, Historia powszechna. Wiek XIX, Warszawa 2021.
- Ch. Hibbert, Napoleon i kobiety. Poznań, 2004.
- A. Manfred, Napoleon Bonaparte, Warszawa 1982.
- A. Zahorski, Napoleon, Warszawa 1982.
- M. Żywczyński, Historia powszechna 1789-1870, Warszawa 2015.
Więcej o historii Francji przeczytasz klikając na poniższą grafikę:
Te artykuły również mogą Cię zainteresować:
Znajdujące się w portalu artykuły nie zawsze prezentują opinie zgodne ze stanowiskiem całej redakcji. Zachęcamy do dyskusji nad treścią przeczytanych artykułów, by to zrobić wystarczy podać swój nick i wysłać komentarz. O naszych artykułach możesz także porozmawiać na naszym forum. Możesz także napisać własny artykuł i wysłać go na adres naszej redakcji.
